На левым беразе Дняпра ззяе белай званіцай і блакітнымі цыбулінамі купалоў адна са старэйшых цэркваў Оршы - царква святога Іллі-Прарока.

Упершыню Іллінская царква з'явілася на гэтым месцы ў 1460 годзе ў перыяд кіравання Вялікім княствам Літоўскім Вялікім князем Літоўскім (з 1440 г.) і Каралём Польскім (з 1447 г.) Казімірам IV Ягелончыкам.

З яе заснаваннем звязана прыгожае паданне, распавядаючае, як аднойчы ў жнівеньскі цёплы дзянёк захацела любімая жонка Казіміра Эльжбэта (Ялізавета) выкупацца ў водах Дняпра. Старэнькая нянька яе стала ўгаворваць: маўляў, нельга - дзень святога Іллі, з сёняшняга дня нельга купацца. Але Эльжбэта не паслухалася парадай нянькі, палічыўшы, што на яе, каталічку, не дейнічаюць праваслаўныя святыя. І пайшла купацца. Паданне не гаворыць дакладна - што ж адбылося, ці то вада была халодная і Эльжбэту схапілі курчы, ці то патрапіла яна ў вір, але пачала княжна тануць. А ў хвіліну небяспекі, як гэта ва ўсіх людзей здараецца, і за саломінку схопішся. Узгадала яна словы старой нянькі і пачала маліцца да Іллі. Ці то памалілася яна ад усяго сэрца горача, ці то ёй пашанцавала ў той дзень - знайшоўся малады чалавек з княскіх служак, які скокнуў у раку і ўратаваў яе. Вось у падзяку за ўратаванне жонкі Эльжбэты і загадаў Казімір IV пабудаваць прысвечаныя Іллі цэрквы па трох раках свайго княства: па Дняпру, Дзвіне і Сожу. Агулам іх налічваюць 6: у Віцебску, Крычаве, Бешанковічах, Магілёве, Чэрыкаве і ў Оршы. Так гаворыць паданне.

Гісторыкі схільныя лічыць, што такія дзеянні Вялікага князя Літоўскага тлумачацца яго палітычнай мудрасцю: ён імкнуўся даць магчымасць усім сваім падначаленым, незалежна ад вераспавядання, рабіць свае абрады і малебны. Бо менавіта ў ягонае кіраванне ў ВКЛ быў прыняты першы кодэкс крымінальнага і крымінальна-працэсуальнага права ў нашай дзяржаве - Судзебнік або Статут Казіміра ў 1468 г., напісаны на старабеларускай мове.