Алена Кашына – асоба вядомая. Карэнная аршанка. Медык па першай адукацыі, юрыст па другой. Акрамя сваіх трох сыноў, якія цяпер ужо дарослыя, яны з мужам Аляксандрам у самым пачатку тысячагоддзя ўзялі на выхаванне трох сірот-дашкалятаў і паспяхова давялі іх да дарослага жыцця, у якой у тых цяпер ужо свае сем'і і свае дзеці. Дзесяцігоддзе таму сям'я Кашыных папоўнілася яшчэ двума прыёмнымі сынамі – Стасам і Уладам. З 2002-га па 31 мая 2016-га Кашыны мелі статус прыёмнай сям'і. З 1 чэрвеня 2016-га маюць статус апекуноў.
- Крыху больш за тыдзень вы атрымалі чарговае папаўненне ў сям'ю – трохгадовага сірату Аляксея. Але прывезлі яго з Віцебска. У Оршы ніхто не спадабаўся?
- Аршанскія чыноўнікі проста адмовіліся разглядаць нашу сям'ю ў якасці прыёмнай. У вочы ад усіх адзін адказ – "ну, вы разумееце", а афіцыйна – вось такія паперы з абцякальнымі фармулеўкамі... З 1 чэрвеня – Дня Абароны Дзяцей (!) – Стаса і Улада забралі ў інтэрнат, забаранілі карыстацца мабільнымі тэлефонамі, доўга не давалі магчымасці мне з імі сустрэцца... У ліпені атрымалася, нарэшце, вярнуць іх у нашу сям'ю – але яны вярнуліся тыповымі интернатовскими дзецьмі, значна адкінутым назад і ў паводзінах, і ў пачуццях...
- У вас канфлікт з аршанскім аддзелам адукацыі?
- Да апошняга часу канфлікту не было. Пакуль мы з іншай прыёмнай мамай Святланай Грачулінай з Барані (з сакавіка гэтага года і яна пазбаўленая статусу прыёмнай маці) не сталі пярэчыць супраць адметнасці ў аздараўленні аршанскіх дзяцей-сірот, якіх каля ста, і якіх цяпер ужо пяты год імкнуцца не вывозіць у лясныя лагеры, а "аздараўляць" на базе школ: Дзевятнаццатай, Андрэеўшчынскай і Балбасаўскай. Дэталева вывучыўшы факты мы прыйшлі да высновы: грошы на ўтрыманне гэтых дзяцей у гэтым выпадку застаюцца на рахунку раённага аддзела адукацыі.
- Зразумела, што аддзел адукацыі такім чынам, за кошт сірот, абараняе свае фінансы. А магчыма і не толькі аршанскі.
- Па прэзідэнцкай праграме меркавалася, што да канца 2015 года ў кожнай вобласці застанецца не больш двух дзіцячых дамоў. Па факце іх цяпер у рэспубліцы 234. І гэта без уліку ўстановаў да трох гадоў... Думаю, праграма сабатуецца менавіта на месцах. Абласны цэнтар нам палак у колы не ставіў. І мы ўзялі адтуль на выхаванне трохгадовага Аляксея. У яго невялічкая інваліднасць – праблемы з рукой, але гэта не перашкода для таго, каб выхаваць добрага чалавека.
- Калі б можна было вярнуць час на год назад, што б вы змянілі ў сваіх дзеяннях?
- Я пастаралася б раней "саскочыць" на апякунства. Вядома, тры мільёны ў месяц за статус прыемнай сям'і – не лішнія. Але яшчэ больш важна, каб дзяцей з сем'яў не вырывалі. Апякунства дае дзецям большую стабільнасць.
