Ды і прадстаўнікі многіх пакаленняў аршанскіх лекараў сваёй самаахвярнай вахтай па выратаванні жыцця і здароўя нашых людзей заслужылі самую добрую памяць у сэрцах аршанцаў.

На жаль, сустракаюцца ў нашым жыцці і іншыя прыклады. Сёння мне давялося сутыкнуцца з гісторыяй журналісткі Веры Сямёнаўны Емяльянавай, пацыенткі тэрапеўтычнага аддзялення ГТМО-2. Вера Сямёнаўна не часта звярталася да ўрачоў. І да гэтага часу яе ўяўленні аб гэтай прафесіі складваліся ў асноўным з успамінаў памерлай Аляксандры Іванаўны Дзедзінец, лекара з даваенным стажам, чые аўтабіяграфічныя нарысы падрыхтавала да выдання журналіст Вера Емяльянава.

Аднак нядаўна і ёй самой давялося звярнуцца па дапамогу да медыкаў. Адчула слабасць, недамаганне. Неўзабаве яна была шпіталізавана ў ГТМО-2, дзе прабыла каля 2-х тыдняў. Лекары паставілі диазноз «вегетасасудзісты неўроз» і выпісалі пацыентку дадому. Тым часам лячэнне не дапамагала, з кожным днём станавілася ўсё горш. Прыйшлося зноў легчы ў шпіталь, то ж ГТМО-2. Стала ясна, што раней пастаўлены дыягназ памылковы, а паставіць правільны чамусьці не атрымліваецца. Тым часам Вера Сямёнаўна знясілела і не можа самастойна хадзіць. Выхадам было б накіраваць яе для дыягностыкі і лячэння ў Віцебск. Аднак бюракратычная ўрачэбная машына непаваротлівая. Дай Бог, каб не было занадта позна.

А.Дняпроўскі