На мінулым тыдні ў продаж паступіла новая кніга пра Уладзіміра Караткевіча. Яе напісаў Адам Глобус, а назваў яе пісьменнік «Наш сусед Караткевіч». Справа ў тым, што Глобус жыў на адной лесвічнай клетцы з аршанцам у Менску. Кнігу ўжо за тыдзень раскупілі, а цяпер праект «Новыя беларускія кнігі» апублікаваў рэцэнзію на яе.

Пачынаецца рэцэнзія так:

«„Каву з перцам па-караткевіцку я гатую сабе ўжо гадоў сорак“ — чытаю ў кнізе, і разумею, што гэта прызнанне, якое хіба і можа дазволіць сабе мужчына. Прызнанне ў павазе, у захапленні, у любові.

Чытаючы гэту кнігу, раптам згадаў Чарнагорыю, рэстаран у Будве, наш апошні вечар там. Гэта было ў нейкім іншым жыцці, вы разумееце. Наша Жэнька замовіла морапрадукты, з веданнем патрашыла і са смакам ела вялізныя крэветкі. У нейкі момант зірнула на свае пальцы, на стол… сурвэткі дзе? Яе секунднае замяшанне пабачыў падцягнуты афіцыянт, у момант апынуўся побач і лінуў колькі кропель вады на нейкую белую бобачку, якую прынёс раней і на якую ніхто з нас не звярнуў увагі. І вось на нашых вачах бобачка пачала імкліва расці і пераўтварылася неўзабаве ў згорнутую пахучую сурвэтку…

Па сённяшнім часе Адам Глобус са сваёй новай кнігай — непрактычны. Што ён зрабіў? Сабраў усе свае згадкі пра свайго суседа, якія ён рабіў цягам многіх гадоў, расклаў іх па даце ды выдаў кнігу. А за кожным такім адным запісам, за кожным абзацам — цэлая гісторыя, якая пры жаданні аўтара магла б, бы тая бобачка ў чарнагорскім рэстаране, разгарнуцца на дзясятак старонак. Ды маючы такі фактычны матэрыял, тут іншы б такі фаліянт выштукаваў…

Глобус зрабіў іначай. Ён пакінуў свае запісы такімі, якія яны былі на той момант. Сканцэнтраванымі, у якіх ёсць дзе разгарнуцца думкам і ўяўленням чытача. Ведаючы гэтага аўтара, мяркую, што кіравала ім пры складанні гэтай кнігі ўспамінаў пра нашага Караткевіча шчырасць. І толькі яна. Глобус не схацеў ні дадаваць нечага да тых згадак, ні прыдумляць. Так думалася тады, так апублічана сёння.»

Цалкам рэцэнзію можна прачытаць пад спасылкай.