Праект «Куфар старажытнасцяў» апублікаваў рэдкае фота Уладзіміра Караткевіча. На ім пісьменнік жартаўліва крыўляецца перад уваходам у ЗАГС. Побач з ім ягоны сведка і сябра, вялікі літаратуразнаўца Адам Мальдзіс з жонкай.
Пасля знаёмства з Уладзімірам Караткевічам Валянціна Нікіціна вырашыла перабрацца ў Мінск. Спярша паспрабавала ўладкавацца ў Інстытут гісторыі Акадэміі навук, але туды яе не ўзялі. Тады Караткевіч парушыў свой прынцып «ні за каго не прасіць» і дапамог уладкаваць яе летам 1969 года ў Інстытут мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклора Акадэміі навук Беларусі. Валянціна абмяняла сваю двухпакаёвую кватэру ў Берасці на пакой у Менску. Праз два гады гэты пакой разам з двухпакаёвай кватэрай Караткевіча па вуліцы Веры Харужай, 48 абмянялі на трохпакаёвую кватэру ў доме па вуліцы Карла Маркса, 36. Там Валянціна, Уладзімір і маці пісьменніка жылі да сваіх апошніх дзён.
Паводле тэатразнаўца Ізабелы Гатоўчыц, якая грунтавалася на ўспамінах Валянціны, першая яе сустрэча з Уладзімірам Караткевічам адбылася ў цягніку Берлін — Масква, калі яны ехалі ў адным купэ да Берасця. Неўзабаве пасля знаёмства пісьменніка запрасілі на сустрэчу ў Берасце. 2 лістапада 1967 года Караткевіч выступіў там на чытацкай канферэнцыі па рамане «Каласы пад сярпом тваім». Там прысутнічала і Валянціна.
Пасля яны разам паехалі на вяселле літаратуразнаўцаў Вячаслава Рагойшы і Таццяны Кабржыцкай, што цэлы тыдзень праходзіла ў Ракаве. Першая рэакцыя некаторых знаёмых была не надта тактоўнай. Некаторыя «максімалісты» сказалі Валянціне за сталом прама ў вочы: «Раз дрэнна гаворыш па-беларуску, то ты яму не пара». Неўзабаве Валянціна Нікіціна вывучыла беларускую мову, прычым, паводле слоў Мальдзіса, стала размаўляць на ёй лепш за сваіх нядаўніх крытыкаў.
19 лютага 1971 года Валянціна і Уладзімір ажаніліся. Па ўспамінах ягоных сяброў, была яму «і жонкай, і ахоўніцай, і нянькай, і медсястрой, і лекарам». Дзяцей у пары не было. Пісьменнік цяжка перажываў хваробу жонкі. 8 ліпеня 1982 года, калі стан здароўя Валянціны Браніславаўны пагоршыўся і яе забралі ў шпіталь, Караткевіч напісаў верш «Ў бездарожжа для тых, каму шчасціць...»
У лютым 1983 году Валянціна памерла. Праз паўтара года памёр і пісьменнік.
