У выданні «Сенненский уезд» за 1907 год ёсць публікацыя пра наступствы паўстання 1863 года. Акупацыйныя расейскія ўлады за ўдзел ці дапамогу ў паўстанні Кастуся Каліноўскага супраць царызму выслалі, павесілі і пасадзілі ў турмы мноства беларусаў. А іх дамы тым часам актыўна засялялі расейцамі з расейскай «глыбінкі».

У публікацыі, напісанай яшчэ дарэвалюцыйнай расейскай граматыкай, мова якраз пра гэта.

«Вышук мяцежнікаў і разбор справы аб удзеле ў паўстанні 63 году працягваліся і ў наступны 1864; некаторыя асобы, якія маюць дачыненне да беспарадкаў папярэдняга году, былі высланыя з межаў павета ў аддаленыя месцы, маёнткі ж іх сканфіскаваныя і часткай паступілі ў казну. Некалькі такіх маёнткаў на распараджэнне Мураўёва былі заселеныя сялянамі расейскага паходжання, выкліканымі з унутраных губерняў. Між іншым, каля 30 сямействаў з Разанскай губерні паселеныя былі каля Талачына, Смалянаў і ў Астравенскай воласці паблізу Чарнагосця, Саржыцы і Будзілава».

Як бачым з нататкі, той самы «кат паўстання» Мураўёў-вешальнік, як яго празвалі беларускія патрыёты, асабіста распараджаўся засяляць землі забітых і высланых беларусаў сялянамі з Расеі. Гэта стварала глебу для далейшай русіфікацыі Беларусі і маскоўскім міфам пра «адзіны народ».