З гісторыі пра тое як Алену Струвэ ледзь не абрабавалі, аўтарка і пачала сваю прэзентацыю. Было гэта ў далёкія часы, калі студэнтка журфаку патрапіла ў Оршу на практыку ў "Ленінскі прызыў" (сёння "Аршанская газета"). Жыла Алена тады ў інтэрнаце Ільнокамбінату і, бывала, гуляла ў бліжэйшым парку. Там і адбылася сустрэча з двума мужыкамі, якія, падыйшоўшы, адразу запатрабавалі аддаць ім торбу. Будучая журналістка ад спугу выхапіла пасведчанне практыканткі і сказала, што яна журналістка з Мінску. Як "прыезжую" яе не зачапілі, але суседкі па інтэрнату змаглі цалкам апазнаць тых дваіх ды яшчэ і распавесці хто гэта такія, за што яны раней сядзелі ды г.д.

Тую гісторыю і можна лічыць пачаткам кнігі "Турма, мужчына і жанчына". Па словах самой аўтаркі, яна не спрабавала ацэньваць сядзельцаў: справядліва яны сядзяць ці не, жорсткі тэрмін атрымалі ці мягкі - гэта была не яе задача. Яна, проста, апісвала сітуацыю ў якой жыла, жыве і, відавочна, яшчэ будзе жыць значная частка беларусаў. Бо Беларусь адна з краінаў-лідараў па колькасці асуджаных людзей. Пры гэтым, тэма турчы не часта сустракаецца ў публіцыстыцы, бо людзі падсвядома імкнуцца адыйсці ад тэмаў-раздражняльнікаў.

Ёсць у кнізе і іншыя гісторыі пра Оршу, што і не дзіўна, усё ж такі, дзве турмы, а зусім нядаўна тры. У кнізе распавядаецца пра спробы ўцёкаў з адной з аршанскіх турмаў, пра тое як у аршанскай турме лечаць сухоты ды шмат іншых пабытовых гісторыяў.

Тэма кнігі, прадказальна, была даволі блізкая для аршанцаў. Кожны мог распавесці нейкія свае гісторыі сутыкнення са светам турмаў. У выніку прэзентацыя пераўтварылася ў дыялог аўтаркі і прысутных.