Хрысціянская газета «Колокол» узяла інтэрв'ю ў Леаніда Дзямідчыка - пастара аршанскай царквы ЕХБ, хрысціян-баптыстаў, аднаго іх найбольш распаўсюджаных напрамкаў у пратэстантызме.
- Калі ласка, раскажыце аб Вашай царкве: як яна ўтварылася, колькі ў ёй чалавек, якія ёсць віды служэння?
- Наша царква нарадзілася ў 1918 годзе. Гэтая дата вельмі сімвалічная. Бальшавіцкая ўлада прыйшла ў наш горад у тым жа годзе, і менавіта тады краіна пачала апускацца ў атэістычную цемру, - Гасподзь запаліў тут Сваю свяцільню, царкву. Гэты свяцільня не перастае свяціць, хоць бывала, што агеньчык ледзь-ледзь тлеў. Наша царква стала маці для іншых евангельскіх цэркваў горада, дапамагла нарадзіцца шасці цэрквам ЕХБ. Сёння ў нас 120 членаў, ёсць дзіцячая нядзельная школа, выдатны харавы калектыў, служэнне для дзяцей з асаблівымі патрэбамі, дапамогу сіротам, лялечны тэатр, які працуе на ўвесь рэгіён. Мы праводзім моладзевыя лагеры, па меры сіл дапамагаем дзіцячаму прытулку, праводзім мерапрыемствы для шлюбных пар і яшчэ шмат чаго.
- Магчыма, не ўсе чытачы ведаюць: чаму Ваша царква называецца баптысцкай, што азначае гэтая назва?
- З нагоды словы «баптыст» ... Гэта грэцкае слова літаральна азначае «хрысціцель». Менавіта так у Евангеллях названы Ян Прадвеснік (Ян Хрысціцель). У савецкія часы гэта было слова-страшылка, якіх толькі жахлівых небыліц ня распаўсюджвала пра нас людская гаворка і афіцыйная прапаганда ...
- Раскажыце крыху пра сябе. Як і чаму Вы прынялі Хрыста, што Вас пераканала ісці за Ім? Як Вы сталі пастарам царквы?
- Я нарадзіўся ў 1963 годзе ў шматдзетнай хрысціянскай сям'і. У нас, шасцярых дзяцей, былі тыя, хто любіць бацькі, верныя Хрысту. Мне было каля 10 гадоў, калі я зразумеў: я хачу ісці за маім бацькам і мамай. Іх Бог - гэта сапраўдны жывы Бог. А яшчэ я рана адкрыў для сябе, што я грэшнік, хоць і маленькі. І, вядома, хацеў стаць добрым, заслужыць добразычлівасць святога Нябеснага Уладара (так да гэтага часу робяць мільёны дарослых людзей.) Затым Гасподзь адкрыў мне Евангельскую Вестку, што Ісус ўжо адкупіў нашы грахі, і тыя, хто верылі ў Яго, атрымліваюць прабачэнне Божае. У маім духоўным станаўленні таксама прынялі ўдзел многія людзі з розных цэркваў.
Майго бацьку абралі на пастарскае служэнне, калі мне было 13 гадоў. З юнацтва я ведаў, што абавязкова буду прапаведнікам. Але вельмі ясны заклік да служэння пачуў, калі служыў у войску. Менавіта ў гэтай плавільнай печы я пачуў голас Хрыста. Там жа ўпершыню вельмі канкрэтна памаліўся аб сваёй будучай жонцы, якая б падзяляла мае каштоўнасці і стала сапраўднай памочніцай у служэнні. У 1984-м я вярнуўся дадому, пачаў служыць, а праз год Гасподзь даў мне тую самую памочніцу. У 26 гадоў я быў абраны дыяканам, вучыўся ў першым наборы Біблейскага інстытута ў Менску. У 1996-м годзе Гасподзь узяў да Сябе майго бацьку, а мне ўручыў посах пастыра.
- Некаторыя лічаць, што хрысціянства сёння «не актуальна». Аднак у вашай царкве шмат моладзі. Што прыцягвае маладых людзей у хрысціянстве, у царкве?
- Мы ўдзячныя Госпаду за нашу моладзь. Гэта ўзнагарода, гэта плод малітваў старэйшага пакалення. Іх аб'ядноўваюць агульныя вера, надзея і любоў. Яны сябруюць, шмат размаўляюць, сустракаюцца на хатніх групах, моляцца адзін за аднаго. І ў гэтай атмасферы нараджаюцца планы і ідэі, як паслужыць Богу. Моладзь - гэта мускулы царквы. А цягне маладых у царкву, вядома, Хрыстос. Яго жывое Слова, яго любоў і ласка.
Калі я ўспамінаю сваё юнацтва і тое, што ў нас не было і 95% тых рэсурсаў, якія ёсць сёння ў цэркваў для развіцця маладзёжнага служэння, я думаю: хто і што, акрамя самога Бога, магло ўтрымаць нас у жывой веры? Ва ўмовах таталітарнай атэістычнай прапаганды, пад прэсінгам ў школе, на працы, у арміі ... Сёння нашы юнакі і дзяўчаты таксама падвяргаюцца нападам свету ў нават больш выдасканаленай форме, але гэты цуд зноў паўтараецца. На малітоўных сходах побач стаяць людзі ўсіх узростаў і пакаленняў, молячыся адзін за аднаго. Гэта напаўняе маё сэрца найвялікшай радасцю!
- У Вас у царкве ёсць лялечны тэатр, які часта запрашаюць з выступамі. Раскажыце пра яго.
- Нашаму лялечнаму тэатру ўжо 10 гадоў. Аднойчы на базе нашай царквы праходзіла канферэнцыя-трэнінг для каманд нашага Саюзу цэркваў. Праводзіў яе амерыканскі брат Дэвід Істбэрн - фермер, закаханы ў лялечны тэатр. Першыя лялькі і абсталяванне былі падарункам Дэвіда. Быў дадзены добры старт, і каманда абароты не збавіла: людзі навучыліся самі шыць лялькі, майстравалі рэквізіт, дэкарацыі. Узначаліла калектыў Вольга Пракапенкава, жонка нашага дыякана. Кожны год да Вялікадня і Калядаў рыхтавалася новая праграма. Гэта не толькі спектаклі на святочныя тэмы, але яшчэ і зносіны з дзецьмі, песні, невялікія павучальныя сцэнкі.
Калектыў выязджае ў іншыя цэрквы Віцебскай і Магілёўскай абласцей, нас запрашаюць у дзіцячыя сады, школы, у дзіцячы прытулак, інтэрнаты, на намётавыя евангелізацыі і нават вайсковыя часткі! Мы з'яўляемся партнёрамі служэння Місіі «Сумка самарыцяніна», і таму Калядны сезон для нас асабліва гарачы. Лялькі вельмі проста і ясна распавядаюць людзям пра Ісуса. Яны прапаведуюць Евангелле там, куды з пропаведдзю не пусцяць служыцеля царквы. Праца калектыву - каласальная. У канцы сезону ўсе артысты вельмі стаміліся, але шчаслівыя! Шмат тысяч людзей за гэтыя гады пачулі пра Ісуса. Мы сеялі насенне Евангелля з малітвай і са слязамі, - верым, што не дарма. У нас у царкве ёсць маладыя людзі, якія калісьці дзецьмі ўпершыню прыйшлі ў царкву на Калядны спектакль.
- Цяпер для многіх - крызісныя часы. Што можа дапамагчы чалавеку іх перажыць і пераадолець цяжкасці?
- Хто знаёмы з гісторыяй нашай краіны, той ведае, што крызісы ўзрушвалі гэтую зямлю бясконца. На працягу ўсяго XX стагоддзя простыя людзі ніколі не мелі ні ежы, ні вопраткі, ні волі ў дастатковай ступені. Дзве рэвалюцыі, дзве вайны, калектывізацыя, рэпрэсіі, галадамор, зноў страшная вайна, пасляваенная разруха, халодная вайна, гонка ўзбраенняў, і ўвесь гэты час - вайна з жывой Хрыстовай Царквой. Мы з палёгкай уздыхнулі толькі нейкіх 25 гадоў таму. Так, у Евангельскай Царквы ніколі не было такога доўгага перыяду дастатку за ўсю яе 150-гадовую гісторыю ў Расійскай імперыі і ў СССР! Шчыра скажу, для мяне 90-я гады ніякія не «ліхія», гэта гады дзіўных цудаў Гасподніх, гады духоўнага шуканні нашага народа. Крамы былі пустыя, прадукты і тавары - па талонах, а мы нараджаем нашых дзяцей, будуем новы Дом малітвы і Крыж звярнуўся да Хрыста грэшнікаў. Класы нядзельнай школы перапоўненыя, самыя вялікія залы ў горадзе адкрываюцца для набажэнстваў дабравесьця, нашы музычныя гурты - у парку і на вуліцах, фільм «Ісус» - ва ўсіх клубах, кінатэатрах. Тады ж мы падарылі людзям 10 000 асобнікаў Новага Запавету. Гэта ўсё было ў 90-х! Многія цэрквы нарадзіліся ў гэтыя худыя гады - і выжылі, і развіваюцца. Як я мару, каб гэта паўтарылася...
Гасподзь абяцаў, што Сваіх дзяцей Ён ніколі не пакіне. «Глядзіце, не жахайцеся», - кажа Ісус нам, якія жывуць у перыяд найвялікшых эканамічных і палітычных крызісаў (Матф.24:6). А свету давядзецца яшчэ шмат сербануць гора, бо людзі пакінулі Хрыста - крыніцу Жыцця. Раю паменш глядзець тэлевізар (тэлебачанне даўно ўжо не сродак інфармавання, а сродак маніпуляцыі свядомасцю), а пабольш чытаць Біблію, даследуючы прарочыя кнігі, ўнікаючы ў кнігу Адкрыццяў. І, паверце, вам многае адкрыецца па гэтай тэме! Крызісы лепш за ўсё сустракаць са Словам Божым і на каленях. Гэта антыкрызісная праграма сапраўднага евангельскага хрысціяніна. «Вер Богу і нічога не бойся!» - няхай гэта будзе дэвізам людзей, вернікаў у Бога!
