Сяргей, які і ў 42 гады паказвае цудоўныя вынікі на лыжні, нават у кароннай дыстанцыі ў 50 кіламетраў, у інтэрв'ю парталу Vitebsk4Me паведаміў, якой была Орша яго юнацтва, а таксама распавёў, што ў яго нарадзілася ўжо трэцяя дачка.
- Ваша фантастычнае здароўе і фізічная форма неяк звязаны з тым, што вы нарадзіліся ў Оршы?
- (Смяецца) Можа быць. І хоць я нарадзіўся ў Оршы - усё дзяцінства правёў у вёсцы. Напэўна, можна нават так бы мовіць - натурбіяпрадукт. Плюс гены, як я ўжо не раз казаў. У нас побач з Оршай была вёска. Падчас вучобы я, вядома, жыў у Оршы, а лета і канікулы праводзіў у бабулі ў вёсцы. Што тычыцца фізічнай формы, то я жартам часта прыводзіў прыклад. Кенійцы выраслі на вышыні, таму так добра бегаюць. А ў нас Аршанская ўпадзіна. Можа быць, таму я стаў лыжнікам - у нас менш кіслароду. Гэта, вядома, жарт. Не думаю, што ў іншых частках Беларусі нешта кардынальна горш з умовамі, як для лыж, так і для спорту наогул.
- У якім узросце вы з'ехалі з Оршы?
- У 12 гадоў. Калі палічыць, што нарадзіўся ў 1973 годзе, то атрымліваецца, што ў 1986-м. З'ехаў тады ў мінскае вучылішча Алімпійскага рэзерву.
- Вяртаецеся ў Оршу?
- Цяпер ужо вельмі рэдка. Хоць там засталося шмат сваякоў. Але прыязджаю абавязкова на Радаўніцу, на могілкі бацькоў. А так - нічога не трымае, акрамя памяці.
- Орша моцна памянялася, калі параўнаць з 1970-мі, 1980-мі?
- Ну вядома! Хоць у любым выпадку - калі маленькі, то ўсё здаецца большым, здаецца іншым. Калі доўга дзесьці не жывеш, а потым прыязджаеш, то змены кідаюцца ў вочы. Орша дакладна памянялася. Памянялася да лепшага. Мне наогул складана адказаць на гэтае пытанне, таму што я сябе ўжо даўно адчуваю менчуком, чым аршанцам. Нават па той прычыне, што ў Менску пражыў больш, чым у Оршы. Але ўсё-ткі радзіма яна і ёсць радзіма - Оршу заўсёды ўспамінаю з усмешкай.
- Орша падарыла Беларусі некалькіх вядомых футбалістаў. Напрыклад, Пятра Качуру, з маладых - Антона Пуцілу.
- З Пуцілам не знаёмы, а вось з Качурам гуляў у адной дзіцячай камандзе. У камандзе 1972-1973 года нараджэння, класа да чацвёртага. Пасля Пётр таксама, як і я, вучыўся ў менскім інтэрнаце. Але потым, на жаль, больш не перасякаліся.
- Але футболам, пагадзіцеся, у такіх гарадах, займацца прасцей. Мяч, футбольнае поле, і ўсё.
- У лыжах таксама былі вызначаныя ўмовы. Па большай частцы, вядома, зімой. Побач Дняпро, горкі. Не раз ламаў лыжы, лыжныя палкі, але нас заўсёды рыштункам забяспечвалі. Вельмі добры і вясёлы час, на які не забыцца. Мы заўсёды з вялізным хваляваннем чакалі выходных, каб пайсці катацца на лыжах на Дняпро. Не было такога, каб хтосьці не хадзіў. Заўсёды хадзілі. Тэрмас, ежа, бутэрброды, і пайшлі. Калі ўспамінаю Дняпро, то перад вачыма адны паралельныя лыжні. Снегаходаў не было, як цяпер. І ўсё ішлі на лыжах. Зноў-такі, лыжныя гонкі - на аматара. І нельга параўнаць, што лепш ці горш, - лыжныя гонкі або гарналыжны спорт. Хоць з сябрамі мы часта спрачаемся. Але мяне не пераканаць, і іх таксама.
- На жаль, турэмны вобраз Оршы засланяе цікавую гісторыю горада.
- Так, у нас было тры турмы. Зараз, на шчасце, засталося дзве. Адна была нават у цэнтры горада, і натуральна гэта адкладае свой адбітак. Наколькі я памятаю, гэтая крымінагенная абстаноўка была вельмі цяжкай. І з-за гэтага - бойкі ў фармаце «раён на раён». Пакуль быў маленькім - цябе ніхто не чапаў. Але як толькі ты станавіўся старэйшым, то не мог спакойна выйсці вечарам у іншы раён. Такія ўмовы пачыналіся пасля восьмага класа, але я, на шчасце, з'ехаў пасля сёмага ў Менск. Большая частка тых, хто выходзіў з турмаў, заставаліся ў Оршы. І на самай справе, абстаноўка была вельмі цяжкай. Зараз, спадзяюся, усё некалькі лепш. Такія разборкі былі як хвароба. Але тут, вядома, свой адбітак наклаў Савецкі Саюз. Тады нават казалі: «Адэса - мама, Растоў - бацька. Хто Оршу кране - таго ... ».
- Чаму так адбывалася?
- Цяжка сказаць. Можа быць, ад гультайства. І гэта ўсё стала перадумовамі бандыцкіх 90-ых. Спачатку гэта здавалася вясёлым. Але многія мае сябры скончылі вельмі дрэнна. Пасля адной масавай бойкі, дзе загінуў хлопец, многіх пасадзілі, далі рэальныя тэрміны - па 10, 11 гадоў ... І пасля гэтага ўсё на час сціхла.
- У вас быў шанец пайсці па нахільнай?
- Вядома! Я лічу, што спорт мяне выцягнуў з усяго гэтага. У нас лічылася “западло”, калі ты не адстойваў гонар свайго раёна.
- У Віцебск вы выбіраліся ў дзяцінстве?
- У нас амаль усе спаборніцтвы праходзілі ў Віцебску. Я яшчэ тады заўважыў, што гэта вельмі прыгожы горад. Мне крыху не падабаецца, што ён раскіданы, вельмі шырокія праспекты, пабудаваныя ў 1990-я, таксама не падабаюцца. А стары горад - вельмі прыгожы.
- Гарадок пад Віцебскам называюць другімі Раўбічамі. Згодны?
- Там шмат праходзіла спаборніцтваў, таму што ў Гарадку добры рэльеф. Наогул у лыжных гонках Віцебскай вобласці шмат было добрага. Але сышла старая плеяда трэнераў, а маладыя прыходзіць перасталі. Усё неяк пацішэла. Можна нават сказаць, што тое страчанае пакаленне вельмі цяжка зараз замяніць. Бо з вуліцы дзяцей трэба забіраць, і спорт гэтаму спрыяе. І мець зносіны трэба наўпрост, а не ў чатах мець зносіны. А тое, калі сустракаюцца, два словы звязаць не могуць.
- Вы не так даўно трэці раз сталі бацькам, і ўсе тры - дзяўчынкі. Мэта - хлопчык?
- Пакуль што такая мэта не стаіць. Была мэта - трэцяе дзіцё, і мы яе дасягнулі 6 студзеня. Зараз галоўнае - выгадаваць дачку здаровенькай.
