Віцебскі блогер LoyIver прызнаецца, што ў родным Віцебску ён аблазіў усё што можна. Вырашыўшы пашырыць межы, блогер стаў шукаць, куды можна адправіцца далей. Яго позірк упаў на вёску Высокае Аршанскага раёну. Блогер прыехаў паглядзець на руіны царквы Святога Іллі, а таксама на сядзібу Макрыцкіх, якая знаходзіцца ў іншай частцы Высокага. Пра царкву ён піша:
Царква святога прарока Іллі нядрэнна захавалася для свайго 200-гадовага ўзросту. Сцены амаль не разбураныя, бачныя сляды тынкоўкі, драўляныя перакрыцці захаваліся, шкла, вядома ж, няма. Будынак вельмі светлы, прасторны, ўнутры адносна чыста, не лічачы разбітых цаглін, кавалкаў сцен. Праўда, у правале на падлозе валяліся бутэлькі, але іх было не вельмі шмат. Ці то мясцовыя ўшаноўваюць нават закінутую царкву, ці то прыбіраюць тут.
Знаходзіцца ўсярэдзіне не страшна, няма адчування цяжару ці трывогі. На званіцы звілі гняздо буслы, мы чулі, як яны стукалі дзюбамі, пакуль мы разглядалі будынак знутры. Тут жа жывуць і іншыя птушкі: вераб'і, дзікія галубы, ластаўкі. Магчыма, аддаленасць ад магістралі і малая вядомасць гэтага месца дазволіць захавацца гэтым руінам яшчэ даволі доўга.
Затым блогер апісаў сядзібу:
Затым мы перамясціліся ў іншую частку вёскі, больш населеную, дзе стаіць сядзіба Макрыцкіх. Хоць дом на стагоддзе маладзейшы за царкву, захаваўся ён не лепей за яе. Доўга не маглі вызначыцца з уваходам. Спачатку праз бур'ян пралезлі ў дзверы. Аказалася, што гэта склеп. Ніякіх усходаў, вядома ж, не захавалася. Падлога завалена халусцем, прычым сучасным: бутэлькі пластыкавыя і шкляныя, недакуркі, шпрыцы, абгорткі, аб'едкі і іншыя любаты, пакінутыя сучаснымі культурнымі людзьмі.
Выбраліся з цемры склепа і зайшлі з іншага боку. На сценах засталіся сляды ад былой раскошы: тынкоўка і шпалеры, сляды ад дарагіх жырандоляў, ляпніна, узоры, меткі ад абваленай лесвіцы. На другі паверх мы не палезлі - быў раней сумны досвед, калі пры спробе падняцца ў падобным будынку абрынулася перакрыцце. Занадта ўжо ненадзейным здавалася яно і тут. Хоць і ў доме было даволі відно, адчуванні былі зусім іншыя, чым у царкве. Сам будынак невялікі, не скажаш, што прамы "палаты царскія", і хоць на вуліцы стаяла спякота, усярэдзіне было холадна і злёгку страшнавата. Ніякіх птушак, толькі сляды жыццядзейнасці чалавека і пацукоў, яго вечных спадарожнікаў. Так што тут мы доўга не затрымліваліся. Звонку бачная абліцавальная плітка, якую не змаглі адкалупаць прадпрымальныя жыхары вёскі. Дзіўна, што дом не разнеслі па цаглінах.
Сканчвае сваё апавяданне блогер словамі:
Цяпер думаем, куды адправіцца ў наступны раз і паспрабаваць начную вылазку. Пакуль не абралі, але можа хто-небудзь падкажа цікавае месца?
У сваім допісе LoyIver апублікаваў шмат здымкаў.
