Чарговая частка ўспамінаў прысвечана пачатку жыцця сям’і Калкіных у нью-ёрскскім раёне Бруклін. Тысячы нашчадкаў аршанскіх габрэяў, якія выехалі туды ў ХХ стагоддзі, жывуць там і дагэтуль. І толькі адзінкі былі ў Воршы, адкуль эмігравалі іхныя продкі. Юным эмігрантам даставалася цяжкая праца, строга распісаная па часе. І, натуральна, не ўсе адразу ведалі англійскую мову.
Папярэднія часткі:
Успаміны пра аршанскае дзяцінства
Сыход з хедэру, фарбаванне мясных лавак
Хасіды і міснагіды Воршы. Смерць бацькі
Жыццё ў Брукліне
Мы жылі ў Брукліне, і мяне аддалі ў школу ў секцыі Stuyvesant, непадалёк ад Фултан-стрыт. Спачатку паставілі ў 3б, потым адразу прапусцілі ў 4а, а потым трапіў у 4б. Мяне кідалі з класа ў клас. Калі мы з’ехалі з Расеі (Расейскай імперыі, куды ўваходзілі тады і беларускія землі — заўв. Orsha.eu), я крыху ведаў нямецкую і ўмеў чытаць толькі крыху па-англійску, але я вельмі хутка ўсё зразумеў. Я не вельмі спалохаўся. Мне ўдалося паразумецца, і ў мяне ні з кім не было боек. Няма пра што і казаць. Сэдзі аддалі ў іншую школу.
Абэ Дуброў, які быў жанаты на Міні (зводнай сястры маёй маці), быў мясніком, і ён спрабаваў зацікавіць мяне: можа, я мог бы стаць мясніком! На нейкі час ён даў мне працу, дапамагаць яму ў краме. Перш за ўсё, я павінен быў прыехаць у другой палове дня, адразу пасля школы. У Абэ былі кліенты з абодвух бакоў горада, таму ў мяне быў свой маршрут. Я павінен быў дабрацца да кліентаў і атрымаць іх замовы, вярнуць іх Эйбу, а потым раніцай я павінен быў даставіць замовы.
Я дастаўляў замовы. У нас былі вазкі, без ровараў. У другой палове дня я вяртаўся пасля школы і атрымліваў замовы на наступны дзень. Мне было цяжка. Давялося вельмі рана ўставаць, разносіць замовы. Затым спяшацца ў школу да званка а 9 гадзіне. Я паспяваў дабрацца, можа, за 2 хвіліны да званка. Я таксама неяк паспяваў зрабіць хатняе заданне. Як, не ведаю!
Скончыўшы пачатковую школу, я хадзіў у школу ўвечары (я хадзіў у сярэднюю школу для хлопчыкаў), а днём працаваў у аптовым агенцтве газет, дзе павінен быў дастаўляць New York Evening Journal. Гаспадар меў цукерню, а таксама кіраваў газетнымі маршрутамі. Газеты дастаўлялі на ліфце на Фултан-стрыт — вялікі пачак папер. Я павінен быў забраць гэты пачак, але не паспеў. Такім чынам, уладальнік крамы паказаў мне, як гэта зрабіць. Трэба было б кінуць пачак папер на вакзал там, а потым падняць паперы на плячо, «закінуць іх і пакласці ў свой вазок» — і затым ты ідзеш зноў.
Адзін з нумароў газеты New York Evening Journal
Руціна была такая ж, як і ў той час, калі я працаваў у Абэ Дуброва: я павінен быў хадзіць па розных крамах канцылярскіх тавараў, атрымліваць замовы, а потым у другой палове дня я павінен быў дастаўляць іх.
